だから... ルキ、あなたは私の彼氏になりたいですか？ ~ ♥ I

- Ruki... RUKI!

-  Co, kto, gdzie jak?! – zerwałem się gwałtownie. Czyżby znowu mi się przysnęło? Eh, w każdym razie miło jest zobaczyć rozczochraną blond czuprynę i uśmiechniętą twarz Akiry.

- No, nareszcie się obudziłeś. Od 15 minut próbuję cię wybudzić! – powiedział z lekkim bulwersem w głosie, jednak uśmiech nie zszedł z jego twarzy. – Dotarliśmy do Paryża, chodź. – skierował się w stronę wyjścia.

- Uhh... Jakim cudem tak szybko?

- Przespałeś trzy czwarte drogi, a teraz chodź już, inaczej obaj zostaniemy wypatroszeni przez lidera.

- Pff... Już idę. – posłusznie poszedłem za Akirą. Przy wyjściu w moją twarz uderzyło świeże, zimne powietrze. Rozejrzałem się po lotnisku. Reszta zespołu stała już po odbiór bagażów.  Reita poganiał mnie machając ręką. Urgh, ale on czasami jest denerwujący. Chociaż w sumie... Moje życie byłoby bez niego nudne. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi od ponad 15 lat. Od tego czasu zawsze wszystko robiliśmy razem.  Wszelkie wyjazdy, wycieczki czy powrót ze szkoły do domu – byliśmy nierozłączni niczym papużki. Zawsze wspieraliśmy się, bawiliśmy, graliśmy, uczyliśmy... Jak bracia. I te wszystkie przezabawne, a za razem niebezpieczne sytuacje...  Dziwne, że jeszcze żyjemy.

Idąc tak i wspominając chwile spędzone z blondynem nie zauważyłem małej sterty kamyków przy której bawił się jakiś mały dzieciak. Ugh, jak ja nienawidzę dzieci! To zło wcielone. Przekonałem się o tym i tym razem – maluch perfidnie podrzucił mi skalne bryłki pod nogi. Poczułem silny ból w kostce, zamknąłem  oczy i odruchowo zasłoniłem twarz rękami. Poleciałem do przodu gotów na bolesne spotkanie z betonową podłogą, jednak... Nie doszło do niego. Ktoś w porę mnie złapał.

- T-taka-chan... Nic ci się nie stało? – był to nie kto inny jak nasz kochany basista. Jego oczy wyrażały troske i lekkie przerażenie. Ale zaraz, czemu wcześniej nie zauważyłem, że miały taki śliczny ciemnoczekoladowy kolor? Były piękne... Takie głębokie. Gdy tak w nie patrzyłem, robiło mi się tak podejrzanie ciepło. Dziwne uczucie. – Haloooo? Ziemia do Takanoriego! – przestraszony moim nieobecnym wzrokiem Akira potrząsnął mną delikatnie. Wzdrygnąłem się i od razu podniosłem. Spojrzał na mnie zdziwniony.

- Umm... Wszystko w porządku, nie martw się. – uśmiechnąłem się najszczerzej jak potrafiłem.

Blondyn odetchnął z ulgą, złapał mnie na nadgarstek i pociągnął w stronę reszty. Gdy to zrobił moje ciało pod wpływem jego dotyku przeszedł przyjemny dreszcz. Co się ze mną do cholery jasnej dzieje? Stanęliśmy razem obok Aoia, który jak zwykle spamował twittera. Podszedłem bliżej niego i zajrzałem przez ramię. Różowowłosy zasłonił telefon i odepchnął mnie ręką. Co za wredna kreatura!

Przewróciłem oczyma i skierowałem się w stronę ławki, na której Akira próbował wyryć coś swoim scyzorykiem. Ale zaraz, przecież jeszcze przed chwilą trzymał mnie za rękę! Nie, co ja gadam, on nawet nie dotknął mojej ręki. On tylko pociągnął mnie za rękaw w stronę chłopaków, nic więcej. Zanim zdąrzyłem zobaczyć co blondyn wyrzeźbił, rozległ się głośny krzyk Lidera, który wraz z Uruhą taszczył nasze bagaże. No... Przeważnie moje. Zawróciłem i podszedłem do rozwścieczonego Kaia.

- Ruki! Z łaski swojej powiedz mi, jakim cudem...

- Nie wrzeszcz na niego, i tak nigdy się tego nie dowiemy. – rozbrzmiał głos basisty, który nagle pojawił się za mną. Heh... On to ma wyczucie. – Wezmę część jego toreb, nie martw się. Etto... Kai, moglibyśmy pogadać?

- Tak, jasne. – odpowiedział mu czarnowłosy, po czym położył część bagaży przede mną. Westchnąłem patrząc głupkowato w stronę oddalającego się Reia. Muszę przyznać, w tych spodniach jego tyłek wygląda baaardzooo sekso... Zaraz... Co?

Gdy tak podziwiałem dolną część ciała blondyna, ktoś pociągnął mnie za ramię. Pisnąłem cicho i zasłoniłem rękami twarz. Ot taki odruch.

- Ruki spokojnie, to tylko ja. – usłyszałem śmiech młodszego gitarzysty. Nie no... Spadaj namiastko kaczki, ja tu coś robię! Nie, jednak nie... „Nie przeszkadzaj mi, patrzę na tyłek Reity!” nie jest dobrą odpowiedzią.

- Emm... Co jest Shima?

- Wybacz, że przerwałem twój wzrokowy gwałt -  skinął głową w stronę Akiry i Yutaki – ale Aoś... Ehm, znaczy się Aoi.. Dobra, nie ważne. Chodź, przyjechał samochód.

Moja twarz przybrała kolor rumianego jabłka. On czyta w myślach czy co?! Posłusznie poczłapałem w stronę ciemnego auta, którym mieliśmy jechać do hotelu. Załadowałem dwie kosmetyczki i walizkę do bagażnika (resztę moich toreb dźwigał Akira), po czym zająłem miejsce z samego tyłu przy oknie, obok mnie usiadł Uruha. Aoi tradycyjnie zajął miejsce obok kierowcy. Poczekaliśmy jeszcze chwilę na pozostałą dwójkę i ruszyliśmy.

Wlepiłem swój wzrok w okno. Wszyscy byli przesadnie weseli i roześmiani. Wszyscy prócz mnie. Francja jakoś nie przypadła mi do gustu. Wszędzie zakochani, nie ma miejsca gdzie by ich nie było. To odrażające... Co dziwne, chyba tylko ja tak uważałem. Może dlatego, że nigdy nie byłem w związku i prawdopodobnie nigdy nie będę. Od zawsze bałem się kobiet, w szczególności nagich kobiet. Bycie samotnym pasowało mnie i mojemu stylowi życia, chociaż czasami brakowało mi czułości i poczucia bycia kochanym.

Pogrążając się w rozmyśleniach, nie zauważyłem kiedy dotarliśmy na miejsce. Poinformowało mnie o tym dość bolesne dźgnięcie w brzuch.

- Ruuuukiiii, coś ty taki przygnębiony? Rozchmurz się! Jesteśmy w Paryżu, mieście zakochanych! – krzyknął do mnie młodszy gitarzysta wychodząc z samochodu. – Tyle tu pięknych miejsc do zwiedzenia, dań do spróbowania i przede wszystkim win do wypicia! – zrobił rozmarzoną minę. Hah, on tylko o jednym.

Wyszedłem za nim i podszedłem do lidera.

- Takanori, ty masz pokój z Akirą. – powiedział do mnie dziwnie się szczerząc. W sumie cieszył mnie ten fakt, nie będę musiał słuchać po nocach bezsensownej sennej paplaniny Uruhy o sake, czy gitarowych solówek Aoia, który mimo protestów ze strony wszystkich dotychczasowych lokatorów nadal lubił pograć na elektryku o trzeciej nad ranem.

- Moi drodzy, przed koncertem mamy pięć dni wolnego. – tu zwrócił się już także do reszty – Róbcie co chcecie, tylko błagam, postarajcie się nie spić i nie trafić na izbę wytrzeźwień. – spojrzał znacząco na Shimę.

Cicho się roześmiałem. No, zapowiada się ciekawie.

Wszyscy rozeszli się do swoich pokoi, tylko Rei gdzieś zniknął. Uh, teraz nie będę się tym przejmował. Muszę się wykąpać i przespać! Czuję, że przez tego bachora z lotniska mam siniaki na nogach. 

***

Cześć kochani! Święto lasu, Yuu skończyła jakieś Reituki.  Przepraszam, że nic nie wstawiam, ale no... Nie mam weny ;__; W dodatku wcięło mi całą trzecią część Calm Envy mi wcięło ><" Postaram się to zmienić obiecuję, notki będą pojawiać się częściej ;-; A teraz do przejdźmy do konkretów - przyznam szczerze, pierwsze Reituki pisane "na poważnie". Trochę się nie klei, ale trudno >> Mam nadzieję, że się podoba. Btw; chcielibyście ten sam rozdział z perspektywy Reity czy powoli pisać drugi? >D 

Dobra, nie wiem co więcej już tu pisać, soł... BŁAGAM, KOMENTUJCIE!

Kocham was~ ♥